MUHALEFET VE TARAFGİRLİK MESELESİNİN ÖZÜNE BAKIŞ 2

Geçen haftaki yazımızda kurumsallaşmış bir muhalefetin veya tarafgirliğin özünde çelişkiler taşıdığını izah etmeye çalışmıştık. Muhalif olma veya destek verme durumunun eyleme göre şekillenmesi gerektiğini, ama toptancı bir muhalefetin veya desteklemenin yanlışlığına değinmiştik. Bu hafta ise aynı konu üzerinde tefekkür etmeye, fikir avlamaya devam edelim istedik.

Bir konuya, olaya, duruma muhalefet edenlerin muhalefet ettikleri şeyle ilgili olarak yetkin bir bilgiye ve tecrübeye sahip olmaları gerekir. Söz gelimi bir binanın inşaatında tesisat işlerinin yapımı ile ilgili muhalif görüşleri olan bir kişinin tesisat işine dair bilgisi veya tecrübesi olması gerekir, aksi takdirde muhalefeti gereksizdir. Duygular ve hatta kulaktan duyma(medya dahil) verilerle hareket etmek hakkaniyet sayılmaz. O yüzdendir ki aslında işin içinde olmadan ve dahi oturduğumuz koltuklardan kalkmadan sadece bir ekrana bakarak edindiğimiz bilgilerle bir konuda muhalefet yapmak yeterli ve doğru değildir. İşin özüne indiğinizde muhalefet için gerçek bir sebep oluşturmaz. O zaman buradan şu sonuca ulaşabiliriz kanaatindeyim: Muhalefet özü itibariyle yani kurumsallaşmamış saf haliyle sadece söz konusu alanlar içinde ve sadece o alanın uzmanlarınca yapılabilecek bir şeydir.

Tabii yazının buraya kadar ki ve bundan sonraki kısımlarında muhalefet kavramının içinde “muhalefete muhalefet” anlamına gelen tarafgirliği de kastettiğimizi ifade etmeden geçmeyelim.

Bir diğer üzerinde durabileceğimiz durum da muhalefet etme halinin kişiler ve kurumlar için genellenmesi ve bu muhalif olma halinin kişide bir karakter halini alması mevzuudur. Özünde sadece yanlışlar konusunda yapılması gereken muhalefet, bir takım hesaplar yüzünden genellenerek muhalif olunan kişinin, kurumun her halinin yanlışlığı paranoyasına dönüşürse gerçek muhalefetten, faydadan ve fikirsel gelişimden uzaklaşılır. Aynı durum doğrular içinde geçerlidir ki her yapılanın doğru kabul edilmesi aynı sonuçları doğurur. İşte kurumsallaşmış muhalefet anlayışının en büyük handikabı bu olsa gerektir. 

Muhalif olma halinin bir karakter özelliğine dönüşmesi ise insan benliğinde bir açmazın, bir çıkmazın ifadesidir. Kendi iç dünyasında ürettiği tutumlara dayanarak -bu bencilliğin ve kibrin tezahürü de olabilir- kendi tutumunu dışında ne varsa ve hatta aynı tutumu karşı taraf sergilediğinde dahi muhalefet eden insanlar psikolojik bir sorunun pençesindedirler. İşte bu halde olan insan sürekli kendisiyle çelişir durur. Bu durumdaki bir insan için “tutum” ifadesini kullanmamın sebebi ise böyle insanlar ancak tutum geliştirebilirler gerçek fikre ve hikmete ulaşmak onlar için zordur çünkü onlar gerçek fikrin değil benliklerinin derdindedirler.  Ve böyle insanlar kendilerini tatmin etmek için oradan buradan tırtıkladıkları güya delillerle bir karşı ispatın verdiği heyecanın peşindedirler.  Ve ancak hikmetin ve doğrunun çilesini çekemeyecek olanları, hazır ve portatif bilgilerle düşünce dünyasını inşa edenleri kendilerine inandırabilirler.

Biz, muhalefet kavramını iç dünyamızın aklî işleyişinde doğru konumlandırdığımızda bizim için bir uzay teleskopu görevi görecek ve bizi fikrin ve hikmetin uzak ufuklarında gezdirecektir kanaatindeyim. Vesselam.

Hüseyin Hilmi ARSLAN
Yeni Ufuk 15.07.2014

http://huseyinhilmiarslan.blogspot.com.tr/

https://www.facebook.com/huseyinhilmi.arslan