TARIMSAL KALKINMA VE EĞİTİM

Sultan Abdulhamit sanayileşme meselesiyle ilgili “Biz tarım ve hayvancılığa dayalı bir toplumuz ağır sanayi bizim için erken, biz önce tarım ve hayvancılığa önem vermeli ve ardından bunlara ait sanayiyi gerçekleştirmeliyiz” manasında tam da derdimize derman olacak reçeteyi sunmuştur yıllar önce; fakat aradan geçen bunca seneye ve yapılan yüzlerce reforma(!) rağmen tarımsal kalkınmada hâlâ bir arpa boyu yol alınamamıştır.

            Bu sorunun nedeni; elbette bu yönde ciddi politikalar uygulamak bunun fikri alt yapısını oluşturmak yerine günü kurtarmaya yönelik bir tutumun sergilenmesidir. Ve ayrıca tarım sektöründe olanların eğitimsizliği de cabasıdır. Aslında çiftçinin eğitilmesi ve yönlendirilmesi bu sorunun çözümü için atılacak çok önemli bir adım olacaktır. Babasından dedesinden gördüğü usullerle biraz da deneme yanılma yoluyla öğrendiklerini uygulayarak tarım yapmaya çalışan çiftçinin kaliteli şekilde eğitilmesi ve yönlendirilmesi de ancak devlet eliyle olabilir.

Biz hâlâ bir tarım toplumuyuz ve bunu geliştirmek zorundayız. Ama maalesef pek çok alanda olduğu gibi bu alanda da sorunu kökten çözmeye yönelik bir uğraşın içinde değiliz açıkçası. Bu sorunu ve benzer başka sorunları ortadan kaldıracak fikirlerin ortaya çıkacağı bir eğitim sistemini kurmuş değiliz. Sınav odaklı bir eğitim anlayışı bizi hayat sınavında başarısızlaştırmaya devam ediyor. Konumuza dönersek, çiftçilik yapacak insanımız özellikle gençlerimiz için bu işin eğitimini alacakları bir ortam hâlâ yok. Bu ortamın kurumsallaşmış biçimi olan okullar da yok. İlköğretimde verilen bir iki saatlik tarım ve hayvancılık dersiyle, ki o da artık kaldırılmış ya da uygulanmıyor,  bu problem çözülemez herhalde.

Öyleyse ne yapmalı. Evvela bu iş için ciddi fikirler ve projeler geliştirebilmek için kafa yoracak insanlar, uzmanlar bir araya getirilmeli. Bu insanlar tarımsal kalkınma politikalarını oluşturmalı ve önceliği bu işin eğitimine vermelidirler. Devlet üretilen fikirleri ve projeleri hayata geçirmede kararlı ve tutarlı olmalıdır elbette. Kanımca illa illa tarım liseleri yeniden açılmalı ve hatta bu liseler köy ve kasabalar da,  ayrıca sadece liseyle yetinmeyerek -sadece bu iş için değil- köy ve kasabalardaki ortaokullarda tarım dersleri uygulamalı olarak okutulmalıdır. Bütün bunlar bilimsel ve gerçekçi yaklaşımlarla uygulandığında o zaman ülkemiz tarımsal kalkınmada yüksek bir hız elde edecektir. Böyle bir eğitimden geçen çiftçilik yapacak çocuklar-gençler, donanımlı olarak mesleklerini icra edecekler ve gelişime açık yönleriyle tarımda yeni uygulamaların öncüleri olacaklardır. Tabi bu önerilerimiz aynen hayvancılık alanında da uygulanabilir ve hatta uygulanmalıdır da.

Artık Türkiye Cumhuriyeti Devleti “asker devlet” mantığından sıyrılamaya başladığı gibi “kâtip(memur) devlet” mantığından da sıyrılmalı ve “uzman devlet” mantığını kazanmalıdır. Elbette ki bütün sorunların gerçek çözümünün eğitim sistemini gerçekçi ve bilimsel temellere oturmakla olacağını bilmeli ve ona göre politikalar izlemelidir.

Tarım ve hayvancılık bizim gerçeğimiz ve geleceğimizdir. Bilelim ki biz ancak bu ikisi aracılığıyla “süper güç” olabiliriz. Vesselam 

Yeni Ufuk 19.08.2014

VELİLER, ÇOCUKLAR VE TERCİHLER

Şu aralar ortaokul 8. sınıfta okuyan çocuklar pardon veliler lise tercihi yapıyorlar. Çocuklardan çok anne, babalar, ağabeyler, ablalar, teyzeler, dayılar büyük bir heyecanın içinde. “Aman evladım bak şu okulu yaz oranın matematikçisi iyi.” “Yok yok sen falan ilin bilmem ne lisesini yaz eğitim süper(!).” gibi telkinler, yol göstermeler havalarda uçuyor. Bir eğitimci olarak bu tablo dikkatimi çekti haliyle.
Garip bir durumun varlığını fark ettim düşünürken. Velilerimiz çocuklarının geleceklerine yönelik ne kadar da titizler değil mi? Hatta o kadar titizler ki bu mühim(!) tercihi çocuklarına bırakamayacak kadar da korkuyorlar gelecekten. Kendi tercihlerini yapamayacaklarını, doğru olanı-güzel olanı bulamayacaklarını düşünüyorlar çocuklarının. Haliyle telkinler yönlendirmeler birbiri ardına geliyor. Hatta durumu fazla ciddiye alanlar hızlarını alamayıp geçiyorlar bilgisayar karşısına çocuğunun yerine bizzat kendi eliyle tercih yapıyor.
Ve tercihler yapılıyor, liselere gidiyor çocuklarımız. Dört yılda bir arpa boyu yol gitmeyi zar zor öğreniyorlar ve ardından LYS-YGS sınavları geçiyor karşılarına duvar gibi. Bir sene iki sene derken üniversite kapılarına gönderiyoruz yavrularımızı. Peki, ne oluyor bundan sonra? Anlatayım. Tercihlerine güvenilmediği için istediği okula gönderilmeyen, istediği eğitimi alamayan çocuk liseden itibaren zorla gönderildiği okulda kendini geliştirmek çabası gütmüyor haliyle ve kurtulmak istiyor biran önce. Tatmin olamıyor yaptığı işten ve mutsuz bireyler haline dönüyorlar pek çoğu. Çocuklarının aldığı maaşın çokluğu ölçüsünde mutlu olacağını zanneden veliler sonra hayat altında ezilen çocuklarının sıkıntılarıyla baş etmek zorunda kalıyorlar. Peki, başka: velilerin çocukları üzerindeki hırsları yüzünden ülke; nice müzisyenleri, tiyatrocuları, sanatçıları, marangozları, işini sağlam yapan ustaları, kura hafızları, şairleri, yazarları vs vs kaybediyor.
Bir de dikkatimi çeken başka bir şey var şöyle ki: Velilerimiz, çocuklarının maddi tercihlerinde bu kadar titizken manevi tercihlerinde garip bir şekilde aşırı özgürlükçü(!) ve demokrat(!) bir hale bürünüyorlar. Asıl olumlu yönlendirme ve telkinlerin olması gerektiği konularda “Kendisi bilinçli(!) olarak yapsın.” gibi garip bir bahaneye sığınıyorlar. Garip çünkü bilinç denilen şey ancak eğitimle yani yönlendirmeyle olur sadece ve asla kendiliğinden gelişmez. Kendiliğinden olan ancak fıtrattır, bilinç bir çabanın sonucudur. İnsanlığın en büyük eğitimcisi olan Efendimiz (s.a.v) “Çocuklarınıza sağını solu ayırt edebildiğinde namazı emredin.” buyururken işte tam da bu gerçeği dile getirir. Manevi dünya iki kutuptur maddi dünya gibi seçenekler sergisi değildir, o da sadece iyilik ve kötülüktür. Çocuklarımızın iyiliği tercih etmelerini ancak eğitimsel metotlarla sağlayabiliriz.
Üzerine basa basa tekrar edelim ki: çocukları maddi tercihlerinde özgür(başı boş anlaşılmasın) bırakalım ama manevi tercihlerinde onları iyiliğin kapısında ve yolunda yalnız bırakmayalım. Vesselam efendim.
Hüseyin Hilmi ARSLAN

Yeni Ufuk 05.08.2014

BU BAYRAM BİZE BAYRAM

                                                             

Bir Ramazan ayı daha bitti. Aç susuz(!) geçirdiğimiz bir aydan sonra ne de güzel olacak bol şerbetli baklavaları ve kat kat açılmış suböreklerini yemek. Ne güzel olacak akraba ve dost meclislerinde hoş sohbet edip çay içmek. Uzunca bir aradan sonra gündüz gündüz bir şeyler yiyip içmenin garipliği saracak belki hepimizi. “Gitti, bitti mübarek deyip” hüzünlenecek kimimiz. Bu bayram tatil uzatılmadığı için gelemeyecek yakınları için üzülecek kimimiz. Ömrü hayatını eceliyle tamamlamış yakınlarının kabrini ziyaret edecek kimimiz.

 Bunlar iyi şeyler elbette ama bu bayram, bize bayram olacak ama sadece bize… Çünkü Suriye’de açlıktan kedi köpek eti yemek zorunda kalanlar, sadece Türkiye’den gelen yardımlarla hayatta kalmaya çalışanlar, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Irak’ta güya Allah adına güya peygamber davasına çıkan birilerince katledilen, sindirilen, sürülen, ezilen Müslümanlar, bizim gibi bayram edemeyecek herhalde. Filistin’de, Gazze’de metrelerce duvarların içinde sıkıştırılmış, her gün tepelerinden ateşler yağan, her doğan çocuğun savaşa doğduğu insanlar, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Doğu Türkistan’da oruç tutmasına dahi müsaade edilmeyen, bütün dünyanı görmezden geldiği, dirilmesin-direnmesin diye her türlü işkencenin mağduru olanlar, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Bosna Hersek’te Srebrenitsa’da hâlâ çocuğunun, annesinin, babasının veya kardeşinin cesedini veyahut kabrini bulamayanlar, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Mısır’da halkın seçimiyle geldiği halde önden gidenleri gibi hapsedilen ama ruhları ve kalpleri özgür olanlar, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Libya’da yıllarca diktaya katlanmak zorunda kalmış, onu devirdiği halde yakasını egemenlerden kurtaramamış ve her geçen gün daha çok batanlar çöl kumlarına, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Mali’de zenginliği bir tek kendisine verilmeyen, yürekleri tenleri kadar kara olmayanlar, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Somali’de havanın bile kendilerine çok görüldüğü sırf inandıklarından dolayı açlığa ve cehalete terk edilenler, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde. Orta Afrika’da önce İncil’le sonra tüfekle gelenlere aldanıp da dinlerinden dönmedikleri için katledilenler, bu bayram bizim gibi bayram edemeyecekler herhalde.

Saymakla bitmiyor ki. Bayram yapalım yapmasına ama unutmadan asıl bayramımızın bütün mazlum halklar kurtulduğunda olacağını. Kara yüzlüsü, çekik gözlüsü, kızıl saçlısı, beyaz sarıklısı, kalpaklısı, puşilisi ve hasılı bütün dünya mazlumları ,acı ama çoğu müslümandır bunların,  ne zaman bayram ederse gerçekten, biz de bayram ederiz bilesiniz istedim sadece yoksa tıkamak değil niyetim lokmalarınızı boğazınıza. Allah bizi gerçek bayramlara eriştirsin temenniyle vesselam efendim.

Hüseyin Hilmi ARSLAN

GAZZE’Yİ KURTAMAK

            Gazze bombalanıyor. İçimiz acıyor, öfkemiz kabarıyor, yumruklarımızı ve dişlerimizi sıkıyoruz. Bir şeyler yapabilmenin yollarını arıyoruz. Hemen profil resmimize bir Filistin bayrağı koyuyoruz sosyal medyada veyahut ölen Filistinli çocukların resimlerini paylaşıyoruz hani şu altında meşhur o içeceği, reklam olmasın adına gerek yok,  almamayı tembihleyen sözler yazan resimler. Daha başka ne yapıyoruz; biraz daha öfkeli olanlarımız mesela, bir meydanda toplanan kalabalığın arasına karışıp “kahrolsun İsrail” sloganları atıyoruz. Kızıyoruz insanlara “Bakın falan ülke insanları nasıl tepki gösteriyorlar, hadi sizde gücünüzü gösterin falan falan ürünleri sakın almayın toplumsal bilinç oluşturalım.” “Bütün Müslümanlar bir olsa tükürüğümüzle boğarız, ama nerede! Biz birlik olamayız ki!” “Hükümet samimiyse tepkisinde derhal şunları şunları yapmalıdır!” diyoruz değil mi?

            Peki, asıl bütün bunları yapmak yetiyor mu? Tepkilerin yeterli olup olmadığını sormuyorum. Yani o tepki denilen şeyin en yüksek düzeyi neyse, yapabilsek sesimiz bir tankın önünü keser mi acaba? Hiç sanmıyorum. Çünkü biz tepkimizi artırdıkça onlar etkilerini artıracaklar, ters bir orantı var bu işte bana göre. Ne yapmalı o zaman oturup vaz mı geçelim mücadeleden? Hayır, geçmeyelim. Ya nasıl olacak? Yukarıda saydıklarım bir mücadele değil ki. Biz onları yapmakla mücadele etmiyoruz ki. Gürültü yapıyoruz sadece. Gürültü ancak kargaları kaçırır.

            Mücadele dedim ya şimdi yine bazılarınız dışa dönük bir mücadele yapmamız gerektiğini söyleyeceğimi düşünecek. Hayır tam tersi. Gazze’yi de Suriye’yi de Doğu Türkistan’ı da vs. vs. kurtaracak mücadele, önce hepimizin içinde, tam da kalbinde başlamalıdır. Önce kalplerimizi diriltmeliyiz ve gerçek Müslümanlar olmalıyız. Çünkü biliyoruz ki “İnanıyorsanız Üstünsünüz” buyuruyor Allah Teala, çünkü biliyoruz ki: “Gerçek imanı elde eden kainata meydan okuyabilir.”. Bizi gerçek insan ve Müslüman yapacak ve hakiki imanı kazandıracak sır kalbimize dönüp önce onu diriltmektir. Manen hasta ve ölü kalpler yani önce kendisini diriltememişler ne kadar slogan atarlarsa atsınlar Gazze’yi kurtaramayacak İslam birliğini diriltemeyeceklerdir.

            Dillerimiz yalan söyledikçe, alınlarımız secde izleriyle süslenmedikçe, cüzdanlarımız sadaklarla bereketlenmedikçe, ruhumuz Kur’an’la kalbimiz zikirle dirilmedikçe emin olun her gün Müslüman ve mazlum kanı akmaya devam edecek.

            Kardeşim sen dirilirsen, evin dirilir. Evin dirilirse mahallen dirilir. Mahallen dirilirse camilerin dirilir. Camileri ayakta olan bir millet gerçek dirilişe uyanmış demektir. Bırakalım artık televizyon başında uyuklamayı. Sokakları amaçsız bir şekilde arşınlamayı. Kalkın ayağa ve kendinizi kurtarın önce, çünkü biz kurtulmadıkça zincirlerimizden kundaktaki bebekler hiç uyanmayacak, Gazze uyanmayacak aydınlık bir sabaha, Doğu Türkistan’dan muştular gelmeyecek. Biz dirilmedikçe, kimse kusura bakmasın, Hanzala yüzünü dönmeyecek ve hiç büyümeyecek. Vesselam.

 

MUHALEFET VE TARAFGİRLİK MESELESİNİN ÖZÜNE BAKIŞ 2

Geçen haftaki yazımızda kurumsallaşmış bir muhalefetin veya tarafgirliğin özünde çelişkiler taşıdığını izah etmeye çalışmıştık. Muhalif olma veya destek verme durumunun eyleme göre şekillenmesi gerektiğini, ama toptancı bir muhalefetin veya desteklemenin yanlışlığına değinmiştik. Bu hafta ise aynı konu üzerinde tefekkür etmeye, fikir avlamaya devam edelim istedik.

Bir konuya, olaya, duruma muhalefet edenlerin muhalefet ettikleri şeyle ilgili olarak yetkin bir bilgiye ve tecrübeye sahip olmaları gerekir. Söz gelimi bir binanın inşaatında tesisat işlerinin yapımı ile ilgili muhalif görüşleri olan bir kişinin tesisat işine dair bilgisi veya tecrübesi olması gerekir, aksi takdirde muhalefeti gereksizdir. Duygular ve hatta kulaktan duyma(medya dahil) verilerle hareket etmek hakkaniyet sayılmaz. O yüzdendir ki aslında işin içinde olmadan ve dahi oturduğumuz koltuklardan kalkmadan sadece bir ekrana bakarak edindiğimiz bilgilerle bir konuda muhalefet yapmak yeterli ve doğru değildir. İşin özüne indiğinizde muhalefet için gerçek bir sebep oluşturmaz. O zaman buradan şu sonuca ulaşabiliriz kanaatindeyim: Muhalefet özü itibariyle yani kurumsallaşmamış saf haliyle sadece söz konusu alanlar içinde ve sadece o alanın uzmanlarınca yapılabilecek bir şeydir.

Tabii yazının buraya kadar ki ve bundan sonraki kısımlarında muhalefet kavramının içinde “muhalefete muhalefet” anlamına gelen tarafgirliği de kastettiğimizi ifade etmeden geçmeyelim.

Bir diğer üzerinde durabileceğimiz durum da muhalefet etme halinin kişiler ve kurumlar için genellenmesi ve bu muhalif olma halinin kişide bir karakter halini alması mevzuudur. Özünde sadece yanlışlar konusunda yapılması gereken muhalefet, bir takım hesaplar yüzünden genellenerek muhalif olunan kişinin, kurumun her halinin yanlışlığı paranoyasına dönüşürse gerçek muhalefetten, faydadan ve fikirsel gelişimden uzaklaşılır. Aynı durum doğrular içinde geçerlidir ki her yapılanın doğru kabul edilmesi aynı sonuçları doğurur. İşte kurumsallaşmış muhalefet anlayışının en büyük handikabı bu olsa gerektir. 

Muhalif olma halinin bir karakter özelliğine dönüşmesi ise insan benliğinde bir açmazın, bir çıkmazın ifadesidir. Kendi iç dünyasında ürettiği tutumlara dayanarak -bu bencilliğin ve kibrin tezahürü de olabilir- kendi tutumunu dışında ne varsa ve hatta aynı tutumu karşı taraf sergilediğinde dahi muhalefet eden insanlar psikolojik bir sorunun pençesindedirler. İşte bu halde olan insan sürekli kendisiyle çelişir durur. Bu durumdaki bir insan için “tutum” ifadesini kullanmamın sebebi ise böyle insanlar ancak tutum geliştirebilirler gerçek fikre ve hikmete ulaşmak onlar için zordur çünkü onlar gerçek fikrin değil benliklerinin derdindedirler.  Ve böyle insanlar kendilerini tatmin etmek için oradan buradan tırtıkladıkları güya delillerle bir karşı ispatın verdiği heyecanın peşindedirler.  Ve ancak hikmetin ve doğrunun çilesini çekemeyecek olanları, hazır ve portatif bilgilerle düşünce dünyasını inşa edenleri kendilerine inandırabilirler.

Biz, muhalefet kavramını iç dünyamızın aklî işleyişinde doğru konumlandırdığımızda bizim için bir uzay teleskopu görevi görecek ve bizi fikrin ve hikmetin uzak ufuklarında gezdirecektir kanaatindeyim. Vesselam.

Hüseyin Hilmi ARSLAN
Yeni Ufuk 15.07.2014

http://huseyinhilmiarslan.blogspot.com.tr/

https://www.facebook.com/huseyinhilmi.arslan

MUHALEFET VE TARAFGİRLİK MESELESİNİN ÖZÜNE BİR BAKIŞ

Baştan belirteyim ki okuyacaklarınız siyasi yorum değildir ama elbette siyaseti, siyasileri ve siyasetle ilgilenenleri doğrudan ilgilendirmektedir. Bildiğimiz üzere siyasetin iki ana gerçekliği var bunlar: tarafgirlik ve muhalefet. Bu iki kelime elbette sadece siyaset alanına ait değiller; terim olarak siyasetin, durum olarak hayatın içindendirler. Amacım bu yazıda bu iki kavram üzerinden düşünce ufkunda yeni bir gözlem yapmaktır.

Türk dil Kurumunun hazırladığı sözlükte muhalefet kelimesinin üç anlamı verilmiş:

1.       Bir tutuma, bir görüşe, bir davranışa karşı olma durumu, aykırılık. 

2.       Karşı görüşte, tutumda olan kimseler topluluğu. 

3.       Demokraside iktidarın dışında olan parti veya partiler.

Görüldüğü üzere ilk tanımdan başlayarak kelime soyutluktan sıyrılıp somutlaşıyor ve kurumsallaşma anlamı kazanıyor. Modern toplumunun muhalefet algısının seyrini bu değişimden anlayabiliriz. Muhalefet, daha Türkçe bir ifadeyle karşı olma durumu kendi içinde o durumda bulunan kişi için derin tutarsızlıklar; farkına varılamayacak derecede yanılgılar taşıyabilir kanısındayım. Yalnız şunu lütfen atlamayalım: TDK’nın muhalefet kelimesine verdiği üçüncü anlamı şimdilik dışarıda tutalım, çünkü iktidar olan bir parti de olamayanların muhalifidir ve anlatmaya çalışacağım durum her türlü muhalefet ve de ayrıca tarafgirlik için geçerlidir. 

Konumuza dönersek muhalefet kavramının özüne indiğinizde muhalif olma durumunun kişinin kendi düşünce ve yaşam biçimiyle doğrudan alakalı olduğunu görürüz. Yani insanı muhalif kılan maalesef genel geçer gerçeklik değildir. Daha öznel durumlardır. İşte bu hakikatten dolayı muhalif/muhalefet olma ve dahi tarafgir olma meselesi hassas bir duruma dönüşüyor. Hiçbir insanın kendisi(Peygamberler hariç)tamamıyla hakikatin ölçüsü olamayacağına göre ve bütün insanlar görüş ve fikirlerinde yanılabileceklerine ve dahi aldatabileceklerine göre muhalif ya da tarafgir olma meselesini kendi iç dünyamıza göre değil değişmez hakikatlere göre şekillendirmelidir. O zaman böyle bir gerçeklik ortaya çıkmışken şunu da ifade edelim ki: yukarıda verilen muhalefet tanımlarından aslında sadece birincisi gerçekliğe daha uygundur, diğer ikisi gerçek muhalefet değil tarafgirliğin bir başka tezahürü olmaktadır.

Muhalif ya da tarafgir olma durumunu toptancı, heptenci vs kabullenme veya reddetme şekliyle anlamak; bendense benim gibiyse iyi, değilse kötü algısıyla yaklaşmak bir hastalıktır esasında.  Muhalefet, gerçeklikle bağdaşır bir algıyı edindikten sonra yani hakikat olanı araştırıp bulduktan sonra yanlış olan yani hakikate aykırı olan durum, olaylara karşı olmaktır. Bunu başarabilmek için ise insanın kendini önce iyi bir iç muhasebeye tabi tutması ardından gerçek ve doğrunun arayıcısı olması gerekir.

Muhalefet ve tarafgirliğin en çirkin olanı ise menfaatin, faydalanmanın mihenk olduğu durumlardır. Böyle bir muhalefet veya tarafgirlik tam bir ahlaksızlıktır. Menfaati ölçüsünde taraf veya muhalif olmak insana ve topluma yapılmış büyük bir ihanettir. Bu durum ayrı bir yazının konusu olabilir. Vesselam.

Yeni Ufuk 08.07.2014 

Hüseyin Hilmi ARSLAN

RAMAZANIN HATIRLATTIĞI ÇUVALDIZ(!)

Televizyon kanallarındaki ramazan programlarında ve dahi sosyal medyada ramazan ayının, orucun bize fakirin fukaranın halini hatırlattığına dair demeçler mesajlar var. Sokakta birine mikrofon uzatılsa genel de aynı cevap yukarıdaki gibi. Bu söylemler bana pek de inandırıcı gelmiyor. Neden mi? Yahu biz ramazanın da maalesef içini boşlattık toplumca.

Ramazan bahsi açılınca ya eski ramazanları andık veyahut fakiri fukarayı hatırlattığını söyledik. Ama ne eski ramazanlardaki(kastım çocukluk çağlarının ramazanlarıdır) safiyeti, iyi niyetini bulmaya çalışıyor ne de fakiri fukarayı hatırlıyoruz. Evet, doğru; ramazan bize fakiri fukarayı hatırlatıyor da biz hatırlıyor muyuz ki? Hatırlamak öyle sadece akla gelmekse tamam, ama hatırlamak hatırda tutmaktır bir yerde ve biz maalesef iftar sofralarını kururken, davetler verirken, alışveriş yaparken fakiri fukarayı hatırlamıyoruz pardon hatırda tutmuyoruz. İşi lafta bırakıyoruz. Kaçımız bu ramazan az veya çok bir yardım paketi hazırlatıp bir garibin ihtiyacı için ayırdı. Kaçımız, hani şu iş siyasete gelince gergin gergin şikayet ettiğimiz Irak’taki Suriye’deki veya başka yerlerdeki, Türkmen veya değil, mazlum insanlar için düzenlenen yardım kampanyalarını araştırarak yardım yaptı veya yapmayı planlıyor. Sofraya oturduğumuzda beş kişinin doyacağı yemeğe iki kişi tamah ederken hatırlamadıklarımızı; lafa, sohbete gelince ne de güzel yâd ediyoruz değil mi? Dolaplarımız lafta hatırladığımız bilmem kaç kişiyi doyuracak artmış gıdalarla dolu. Vay halimize

Bir de bir türlü anlam veremediğim bir hal var. Namazsız oruç. Oruç bizi temizlemeye, ramazan bizi özgür kılmaya gelmişken neden direnir ki insan. Sıcağın altında on yedi saat oruç tutan kişi neden toplamda kaç dakika sürdüğü hepimizce malum olan kulluğun imandan sonraki en önemli görevi, namazı, ihmal eder anlamlandıramıyorum. Sevgilisinin kapısında aç susuz bekleyip de gel dediği halde icabet etmeyen inat âşığın durumu gibi bir durum herhalde. Anlamak zor gerçekten.

Ya Hu! Gelin bu ramazan eskileri yad etmekten çok anı kıymetlendirelim, gelin bu ramazan açın halinden anlamanın söylemini değil icraatını yapalım, gelin bu ramazan nefsimizi değil gönlümüzü şenlendirelim, gelin bu ramazan yedimiz yemeklerden değil hatalarımızdan pişman olalım, gelin bu ramazan ve her zaman Allah’ı hatırlayalım. Pardon hatırda tutalım.Hadi ramazan hepimizi mübarek kılsın. O zaten mübarek, aziz ve şerefli.

Bizi oruçla kendine yaklaştırmak isteyen Allah’a hamdolsun.

Hüseyin Hilmi ARSLAN

Ölmek ve Uyanmak

Zor sözler geçiyor içimden 
Tangır tungur bir resmi geçit
Kaldırım taşları gibi ağır bazı şeyler 
Ağır bu sıkıntı canı çıkasıca
Bir yağlı urgan dolanıp durur boynuma hayalden
Korkmak ölümden, cok sıkıcı
Ölümsüzlük ölmekle olur 
O zaman abı hayat dedikleri ne menem bir seydir
Tenden ölmek meselesi değil 
mesele masaldan çıkmak gibi 
rüyadan uyanmak gibi anla işte 

Hüseyin Hilmi

ÇOCUKLUĞUM

Ellerimden kayıp giden

Bir uçurtmadır benim çocukluğum.

Rüzgarında hayatın sahip olunamamış.

Ama benim hiç uçurtmam olmamıştı ki,

O yüzden midir bilmem, rüyalarımda uçardım hep.

Şimdi hatırlarım, bostan bekleyişlerimi,

Bir kavun yarıp iştahla yiyişlerimi,

Acıkınca elime verilen yoğurtlu dürümü,

İçine şeker konulmuş sütü sevmeyişimi.

Şekersiz süt kadar güzeldi benim çocukluğum.

Top oynamak bana göre değildi.

Bilmezdim top nasıl sürülür, gol nasıl atılır.

Ama çalılar arasında şehzadeydim ben.

Tahta kılıçlarım zülfikâr,

Kötülere karşı savaşırdım hep.

Hayallerim kadar zaferlerim vardı benim.

Çocukluğum hep çocuk kokardı benim.

2009

Hüseyin Hilmi ARSLAN

BEBEĞİME

                                   Kızım Nursima Betül’e

Gözüm nuru, gönül aydınlığım

Bebeğim,

Hadi gel

Sana öğreteceğim.

Anka kuşundan masallar söyleyeceğim

Hadi gel,

Gel bebeğim.

Öğreteceğim

Bak bu güneştir

Bu ay

Bunlar yıldızdır ışıl ışıl

Nurum bak bu göktür diyeceğim

Sana gökleri direksiz tutanı öğreteceğim.

Annen sana ninni söyleyecek

E bebeğim e e e

Bebeğim sana gülmeyi öğreteceğim.

Annen sevecek ben seveceğim

Bebeğim,

Sana sevgiyi öğreteceğim.

LİYAKATLİ İNSANI BULMA MESELESİ

Bir devletin veya bir kurumun veya bir şirketin veya herhangi bir organizasyonun verimli, düzenli ve sıkıntısız işleyebilmesi; uhdesinde olan işleri layıkıyla yerine getirebilmesinin en gerekli –önemli demiyorum dikkat-  şartı, bu mekanizmaların liyakatli insanlara teslim edilmesidir elbette.

 “Kalifiye eleman” diye tabir edilen -bir alanda kendini yetiştirmiş, uhdesindeki işi layıkıyla yapabilecek yeterlilikteki insan- yukarıdaki paragrafta saydığım kuruluşların en çok ihtiyaç duydukları bir şeydir. Bu gereksinimin aksini kimse iddia etmez kanımca. Ama benim ifade etmeye çalışacağım şey bu durumun çok da önemsenmeyen “kalifiye eleman”ın seçimi işinin nasıl yapılması gerektiğidir. Şöyle ki anlatmak istediğim, iş bu gerekliliğin uygulamasına geldiğin de seçimin layıkıyla yapılmadığıdır.

Bir şekilde bir görev için insan seçmek amacıyla sınavlar, mülakatlar vs. yapılmaktadır. Liyakatli insanı bulmak için bu bir yöntemdir ama asla tek başına yeterli değildir. Yazılı ve/veya sözlü sınavlardan başarı ile çıkmış herkesin o sınavlara amaç olan işi veya görevi hakkıyla yapacak donanımda ve yetenekte olduğu anlamına gelmez elbette. Gazetenin bu mütevazı köşesinde ayrıntılarıyla irdeleyemeyeceğimiz kadar kapsamlı bir konu olduğu için sınavların niteliğine değinmek istemiyorum. Ama insan seçme ve yerleştirme işi için sınav sisteminin,  işin gerekliliğine göre bilimsel yaklaşımlarla yapılması gerektiğini ifade etmeden geçmeyelim.

 Liyakatli insanı bulma adına yapılacak en bilimsel sınavların yanında bence asıl olarak yapılması gereken adeta bir insan avcısı gibi davranmaktır. Nasıl? Şöyle ki bir makama, göreve veya daha net bir ifadeyle bir sorumluluğa getirilecek insan bulma adına bu seçimi yapacak müdür, patron, amir vs. her kimse bir şekilde yetenekli, liyakatli insanları tespit için iyi bir gözlemci olmalıdırlar. Çünkü bir insanın liyakatini tam olarak yaptığı işle anlarsınız. Eskilerin ifadesiyle: “Âyinesi iştir kişinin lâfâ bakılmaz.” gerçekten. Her ne kadar bilimsel sınavlar da uygulansa seçilen kişilerin gerçek yeterliliğini ancak o işi yaparken görebilirsiniz. İşte tam bu sebepten dolayı 2 -3 saatlik birkaç sınavla kalifiye eleman- liyakatli insan belirlemek mümkün değildir.

Kaldı ki bazen böyle bir seçim mevzu bahis olduğunda gerçek liyakat sahipleri bu seçmelere girme konusunda isteksiz veya desteksiz olabilmektedir. Tam tersine liyakatsiz insanlar, bir takım çevrelerden veya kişilerden aldıkları güçle daha pervasız davranarak ehil insanların önüne geçebilmektedirler. İşte tam da bu sebeple her görev seçimi yapılması gerektiğinde o kurumun yetkililerinin gerçekçi ve cesur davranarak liyakatli insanları tespit etme kararlılığında olmalıdırlar.

Buradan herhangi bir şekilde bir iş ve görev için insan seçmesi gerekli herkese şunu tavsiye edebilirim: Vereceğiniz görevin niteliğine uygun insanı bulmak için kafanızı kaldırın ve biraz gözlem yapın, çevrenizdekilerin yaptıkları işlere bakın belki sizi başarıya taşıyacak olan insan size görünmeden işini hakkıyla yapmaya çalışıyordur. Ama dikkat edin, göz boyayıcılardan ve makam ve mevki için hırslananlardan sakının. Vesselam.

Hüseyin Hilmi ARSLAN

Yeni Ufuk Gazetesi

24.06.2014 

RAMAZAN VE ŞİİR (ve Ramazan Etkinlikleri İçin Bir Tavsiye)

Şimdi bu yazıya nasıl başlayacağıma karar veremedim. Kafamda oluşturduğum "Ramazan şiir gibi bir aydır." veya "Ramazan şiir ayıdır." veya "Şiirin kelimesiz en güzel ortaya konuşudur, oruç." gibi cümlelerden hangisiyle başlayabilirim karar veremedim. Derken aslında hepsini birlikte kullanmış olduk değil mi? Maksadım zaten, yazıya nasıl bir giriş yapmam gerektiğini irdelemek değildi de ramazan ile şiir arasında bağın kendimce tespit edebildiğim yönlerini ortaya koymaktır.

Şair gerçek şiiri yazarken adeta bir kabz halini yaşar gibidir. Soyutlanmıştır. Dikkatini toplamış kelimlerini avlamaktadır. Oruçlu da bu hali manevi feyzleri alırken yaşar. Maddeden soyutlanmışlık yaşarken ruhunun safileşmesine şahit olur. Şiir gibi bir haldir bu hatta şiirle anlatılamayacak kadar derinlikli bir haldir.

Şiir güzelliğin remzidir. Güzel olandan, iyi olandan bir yansımadır. Güzeli, iyiyi ve hakikati arama çabasıdır. Şiir, doğrudan bu durumların ifadesi olabieceği gibi bu uğurda çekilen ızdırabın, çilenin tezahürü de olabilir kanımca. Oruç da güzelleşmenin, iyileşmenin metodudur. Oruç hâl olarak safîleştirir; insanı, daha insan kılar. Oruç insan için manevi bir şiirdir diyebiliriz.

Şiir severler bu güzel mübarek ayda ruhlarının, kalplerinin algıladığı bir şiir okuyacaklar. Ama bu oruca vereceğimiz ehemmiyete bağlı. Şiir şairden çok titiz bir çalışma ister, ehemmiyet ister. Şair gerekli ehemmiyeti göstermezse ,şiir, gerçeğine ulaşamaz. Oruç da böyle değil mi? Oruç bizi sarmaya kucaklamaya gelmişken ona ehemmiyet gösteremezsek hakikatine ulaşamayız. Ruhumuzu, kalbimizi ve aklımızı arındırmak için bize sunulmuş sırlı bir su gibidir: tertemiz, saf ve nuranî. İnsanca, inananca olmayan hallerle kirletirsek bizi nasıl temizlesin oruç? Aynı şekilde direnirsek şiirin kalbimize girmesine nasıl bizi daha insan kılabilir ki? Oruçla şiir insan için bir fırsattır aslında.

Bu şiir gibi ayda elbette şiir okumadan olmaz. Şiir ramazanda bizi daha kul yapan ibadetlerden sonra bence bizi daha insan yapacak şiire de zaman ayırmalıyız. Gönül insanlarının şiirle iştigalleri onların “insan” yönlerinin bir tezahürüdür kanımca. Ne yapılabilir? Teravih çıkışlarında toplu okumalar yapılabilir mesela. Eski bir konakta, bir evde veya bir bahçede çaylar, şerbetler eşliğinde şiirseverlerin buluşması ne de güzel olur öyle değil mi? Ramazan etkinlikleri düzenleyen belediyelerin bu ortamları hazırlamaları şehre kültürel bir zenginlik kazandırmakla beraber ve hatta daha çok şiirin şehre yeni bir soluk kazandırması sağlanabilir. Aslında hiç de zor değil; şiir severleri buluşturun yeter bence. Onlar güzellik mayasını insan hamuruna katıp mayalayacaklardır. Onlar yeterki bir araya gelsin şiir kendini gerçekleştirecektir.

Hüseyin Hilmi ARSLAN

Yeni Ufuk Gazetesi

17.06.2014

İnsanca Bir Şeyler

Güneşin sıvazladığı çatlak duvarların arkasında

Kırık dökük kiremit çatılı damların altında

Bol dönemeçli daracık sokaklara açılan kapıların gerisinde

Gün doğmadan pencerelerinden ışıklar süzülen evlerde

bir şeyler var

Biraz hoyrat biraz serseri

Biraz garip biraz fakir

Biraz ürkek biraz arabesk

Biraz erkekçe biraz kadınca

Biraz çocukça

Ve epeyce müslümanca

Çiçekli pencere önlerinde tahta divanlarda

Kulağı ezan sesine ayarlı dedeler,

Secde yeri aşınmış seccadelerde

Elinde tespih dilinde dua neneler,

Sofra kurup kaldıran

Yalnız evini değil erkeğini de toparlayan gelinler,

Emzikli bebeler.

Hayat gezinir capcanlı dipdiri

Odaların hayata* açıldığı evlerde.

Bir şeyler var evet

Hayat gibi ne gibi

Ama dipdiri sımsıcak

Biraz eski biraz alışılmış

Biraz sıradan biraz saf

Biraz sabır biraz isyan

Ve epeyce insan.

Mart 2014

*hayat: eski evlerde tüm odaların açıldığı giriş odası veya avlu

Rüzgar Görmemiş Çocukların Şiiri

Bu çocuklar hiç rüzgar görmemiş
Ekinleri hiç savrulmamış
Ateş ellerini yakmamış hiç
Kalpleri orta yerinden kırılmamış
Kuru ekmek dudaklarını kanatmamış
Bir kavgada gözleri kararmamış
Bu çocuklar hiç rüzgar görmemiş

Hüseyin Hilmi Arslan

KELİMELERİN ŞEHİRDEN KOVULUŞUDUR

KELİMELERİN ŞEHİRDEN KOVULUŞUDUR 

bütün suç kelimelerin mi? 

oysa şehre yeni bir soluk vermek gibi 

ve göğersin diye su vermek gibi 

birkaç kelam edecektim 

yeni bir nesil daha rahmine düşmeden şehrin 

ruhuna taze ve diriltici kelimeler ve dahi şiirler üfleyecektim 

yok olmadı 

şehir yetmişinde yetmemiş yetirmemiş ergen gibidir 

durup dinlemeden kelimelerini seçmiştir. 

makam para kadın ve cinnet 

dilinde uzamış bin bir emeller türküsü 

tanrıtanır ama işine gelmezlerin sürüsü 

şehir suçlu belli 

ama bütün suç kelimelerin belki 

şehre kelimeler gerekti 

hap gibi şurup gibi 

sentetik düşler görmek için 

uyusun da büyüsün şehir 

kulağında kulaklık ve çağdaş ninniler 

cıstak cıstak

bin bir putlu il hattuşa halt yemiş 

şehir putlarını dikti dört başı mamur 

makam putu 

kadın putu 

para putu 

sokaktan geçen kız putu 

dükkana giren müşteri putu 

daha bilmem ne putu 

zamane putları şimdi döner koltuklarda oturur 

şehir her yeni gün bir put daha ekler 

bilmem belki suçlu sadece kelimelerdir 

ŞEHRE KOPUK GÜLÜŞLER

bu şehirden çıkarın beni 

gülleri kokladığım 

çiçekleri suladığım için 

kopuk gülüşler bırakacağım 

şehrin eşiğine 

zamane çocukları gibi diyeyim 

tutmadı bu şehir beni 

biraz da baydı hani 

işte döküyorum kelimelerimi 

yoksa şişecekler 

yoksa tıkayacaklar beni 

korkutulmuş korkuluklar gördüm 

silik kalabalıklar arasında gezinen 

dar aralıklarından geçerek şehrin 

ve geniş kaldırımlarında fütursuz oturan 

her yalanda gürbüzleşen 

nefislerinin 

kızarmayan yüzleriyle 

kara ve karanlık kimseler gördüm 

bir de 

yaz güneşiyle hemhâl 

kavruk tenleriyle 

ırgat çocuklarının 

nasıl ak pak olduklarını gördüm bu şehirde 

gerçi anlamaz kimileri 

bu şehrin ırgat çocuklarının 

neden en çok kışı sevdiğini 

ne çayı biter bu şehrin 

koyu kopkoyu acı ve keskin 

ne de arkası gelir iç içe girişik birleşik cümlelerin 

tuttu inatlaşacağım bir kere 

nemrudî düzenlere karşı 

eylemde buldum kendimi 

kendimi bu ateşin içine ben attım 

ibrahimî bir adamı dinlemedim 

yandım 

su taşımadı bana karınca 

karınca benden yana olmadı anlayacağın 

dinleseydim ve teslim olsaydım ismailce 

belki bulacaktım ateşi 

serin ve de selametli 

bu şehirde susamadım bir 

ağzımda çiğ et kokusu 

konuştum, yoruldum 

yoruldum konuştum 

sussam kurtulurdum belki 

öyledir de elbet 

kurtulmak için konuştum ben 

kurtarmak için konuştum 

sonra kurtarılmak için konuştum 

çiğ eti dişlemek istemezdim oysa 

kandım da konuştum 

konuştum ha konuştum 

bu şehirde susamadım bir 

ve çıkacağım bu şehirden 

yine ve yeniden sulamak için 

çiçekleri 

ve koklamak için gülleri 

kopuk gülüşler bırakacağım 

eşiğine biraz da sitemler, kahırlar 

ve yine ve yeniden 

yeni gülüşler takınacağım.